Łuszczyca to choroba uwarunkowana genetycznie. Jej dziedziczenie jest wielogenowe, co oznacza, że nie tylko jeden gen odpowiada za chorobę. Badania wykazują dużo częstsze występowanie łuszczycy u osób ze sobą spokrewnionych, w porównaniu z osobami „obcymi” genetycznie. Ryzyko zachorowania sięga 14% u potomstwa, gdy jedno z rodziców choruje i aż 40% w przypadku gdy oboje rodziców cierpi na łuszczycę. Zatem czynniki genetyczne odgrywają znaczną rolę w patogenezie tej choroby.
Należy zaznaczyć, że większą rolę genetyka odgrywa u chorych z wczesną postacią łuszczycy – typ I – (początek przed 40 rokiem życia), natomiast u pacjentów z późnym postacią typ II – (początek po 40 roku życia) ta komponenta ma niewielkie znaczenie.
Choroba dziedziczy się w bardzo złożony sposób, w którym oddziałują ze sobą geny oraz czynniki środowiskowe, które regulują ekspresje genów. Szacunkowo uznaje się czynnik genetyczny za około 60-90% podatności na rozwój łuszczycy, a za pozostałą część odpowiada wpływ środowiska.
Nowe metody badań genetycznych pozwoliły na zidentyfikowanie 12 genów określanych jak PSORS (psoriasis susceptibility locus). Okazuje się, że PSORS 2, 3 i 4 występują również w zespole metabolicznym, cukrzycy typu 2, rodzinnej hiperlipidemii. […] Dodatkowo geny predysponujące do rozwoju chorób ukłądu sercowo-naczyniowego, jak ApoE4, izoformy ApoE (apolipoproteiny E), częściej występują u chorych na łuszczycę plackowatą niż w grupie kontrolnej.
Źródło: Dieta w chorobach skóry, (red. W. Placek), Lublin 2015, s. 130-131
Łuszczyca to choroba uwarunkowana genetycznie. Jej dziedziczenie jest wielogenowe, co oznacza, że nie tylko jeden gen odpowiada za chorobę. Badania wykazują dużo częstsze występowanie łuszczycy u osób ze sobą spokrewnionych, w porównaniu z osobami „obcymi” genetycznie. Ryzyko zachorowania sięga 14% u potomstwa, gdy jedno z rodziców choruje i aż 40% w przypadku gdy oboje rodziców cierpi na łuszczycę. Zatem czynniki genetyczne odgrywają znaczną rolę w patogenezie tej choroby.
Należy zaznaczyć, że większą rolę genetyka odgrywa u chorych z wczesną postacią łuszczycy – typ I – (początek przed 40 rokiem życia), natomiast u pacjentów z późnym postacią typ II – (początek po 40 roku życia) ta komponenta ma niewielkie znaczenie.
Choroba dziedziczy się w bardzo złożony sposób, w którym oddziałują ze sobą geny oraz czynniki środowiskowe, które regulują ekspresje genów. Szacunkowo uznaje się czynnik genetyczny za około 60-90% podatności na rozwój łuszczycy, a za pozostałą część odpowiada wpływ środowiska.
Nowe metody badań genetycznych pozwoliły na zidentyfikowanie 12 genów określanych jak PSORS (psoriasis susceptibility locus). Okazuje się, że PSORS 2, 3 i 4 występują również w zespole metabolicznym, cukrzycy typu 2, rodzinnej hiperlipidemii. […] Dodatkowo geny predysponujące do rozwoju chorób ukłądu sercowo-naczyniowego, jak ApoE4, izoformy ApoE (apolipoproteiny E), częściej występują u chorych na łuszczycę plackowatą niż w grupie kontrolnej.
Źródło: Dieta w chorobach skóry, (red. W. Placek), Lublin 2015, s. 130-131