Preparaty keratolityczne
Kwas salicylowy, mocznik – rekomendowane we wstępnej fazie terapii miejscowej, ich celem jest usunięcie łusek utrudniających penetrację leków przeciwłuszczycowych do niżej położonych warstw naskórka.
Leczenie redukujące i przeciwzapalne
Dziegcie – z uwagi na ich potencjalne działanie rakotwórcze, wykazane w badaniach in vitro i na zwierzętach, w większości krajów zostały one wycofane i z tego powodu stały się bardzo trudno dostępne i nie mogą być obecnie rekomendowane jako terapia pierwszoplanowa. Obserwacje u ludzi nie potwierdziły zwiększonego ryzyka rozwoju nowotworów wśród chorych leczonych dziegciami.
Cygnolina (ditranol) – jest zazwyczaj stosowana we wzrastających stężeniach od 0,1% do 2–3% dwukrotnie w ciągu dnia, na 2–4 godziny. Może powodować podrażnienia skóry i z tego powodu nie należy jej stosować na okolice fałdów, na twarz oraz w przypadku ostrych ognisk zapalnych łuszczycy plackowatej.
Pochodne witaminy D3 (kalcypotriol, takalcytol) – cechują się potwierdzoną skutecznością, dobrymi właściwościami kosmetycznymi oraz wysokim profilem bezpieczeństwa. Leki te warto kojarzyć z miejscowymi glikokortykosteroidami, z którymi wykazują działanie synergistyczne. Pierwsze efekty terapii pochodnymi witaminy D3 są zauważalne dopiero po 2 tygodniach. Słabą stroną tej grupy leków jest ich dość wysoka cena.
Glikokortykosteroidy – powodują istotną poprawę, jednak ich długotrwałe stosowanie wiąże się z ryzykiem wystąpienia trwałych powikłań miejscowych (zaniki skóry, teleangiektazje) oraz zjawiska tachyfilaksji (zmniejszenie skuteczności uwarunkowane zmniejszeniem ekspresji receptorów steroidowych i spadkiem ich powinowactwa do leku).
Retinoidy (tazaroten) – jest obecnie jedynym miejscowym retinoidem dopuszczonym do stosowania w leczeniu łuszczycy plackowatej. Cechuje się znacznie mniejszym odsetkiem uzyskiwanej poprawy w porównaniu z innymi miejscowymi lekami przeciwłuszczycowymi, ale jeśli zmiany łuszczycowe ustąpią, czas trwania remisji wydaje się dłuższy. Dość wysoka cena preparatu oraz możliwość wystąpienia podrażnień skóry powoduje, że jest to raczej alternatywna forma leczenia.
Inhibitory kalcyneuryny (takrolimus, pimekrolimus) – są podstawowymi preparatami miejscowymi do stosowania na skórę twarzy. Pomimo, iż są zarejestrowane w Polsce jedynie do stosowania w atopowym zapaleniu skóry, to cechują się udokumentowaną skutecznością w leczeniu łuszczycy twarzy.
